Dzieci to nasz największy skarb, w który wkładamy całe zaangażowanie. Rodzice poświęcają swoim dzieciom większość czasu, środków materialnych, uwagi… Chyba że okaże się, że syn czy córka boryka się z ADHD. Wtedy trzeba poświęcić dziecku dwa razy tyle energii.

Czym jest ADHD?

ADHD (z angielskiego attention-deficit hyperactivity disorder – zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) to zaburzenie neurologiczne, które występuje u ok. 1-7% wszystkich dzieci (w zależności od przyjętych kryteriów). Przyczyny tego zaburzenia mogą być genetyczne (jest dziedziczne) lub biologiczne. Objawia się impulsywnością, trudnością w koncentracji uwagi, pobudliwością, problemami emocjonalnymi i ruchliwością. Jednocześnie dziecko z ADHD często wykazuje się talentem w jakiejś dziedzinie (np. w sporcie, plastyce czy naukach ścisłych).

Jak wychować dziecko z ADHD?

Przede wszystkim należy zdać sobie sprawę, że dziecko z ADHD jest nieprzewidywalne. Jednego dnia może być w dobrym humorze i zachowywać się spokojnie, a następnego dnia może być nadpobudliwe i agresywne. Rodzice muszą nauczyć się niezwykłej cierpliwości, opanowania i odporności psychicznej, gdyż dziecko w okresie przedszkolnym i szkolnym będzie sprawiało sporo kłopotów, przez co usłyszymy głosy krytyki dotyczących nieporadności w wychowaniu dziecka. Wychowywanie dziecka z ADHD może Cię jednak zmienić na lepsze.

Przeczytaj również

W jaki sposób wychowanie dziecka z ADHD nas zmienia?

Przez pierwszych kilka lat rodzice muszą odnaleźć się w nowej, nieznanej sytuacji. Obserwując rozwój dziecka, jego interakcje z rówieśnikami, sposób reagowania i zachowania, łatwo stwierdzimy, że odróżnia się ono od innych dzieci. Będzie bardzo aktywne i będzie miało ogromne trudności w wykonywaniu poleceń i próśb. Nie powinniśmy przy tym obwiniać siebie za nieodpowiednie zachowanie dziecka, bo winowajcą jest nieprawidłowa praca układu nerwowego. Konieczne są regularne wizyty u psychologa dziecięcego w poradni psychologicznej. Psycholog dziecięcy pomoże w przygotowaniu rodziców do wychowania dziecka z ADHD, a także będzie prowadził terapię z samym dzieckiem w celu wyćwiczenia umiejętności niezbędnych do przystosowania do życia w społeczeństwie. Warto skorzystać z tej pomocy.

W reagowaniu na zachowania dziecka trzeba wykazać się kreatywnością i elastycznością, ponieważ rozwiązania stosowane poprzedniego dnia nie muszą działać w innym przypadku. Czasami utrata samokontroli dziecka nad swoim zachowaniem może być przytłaczająca. Problemy w szkole i natłok bodźców doprowadzi nadpobudliwe dziecko do szału. Trudność polega na tym, że nie można postępować według tego samego schematu przy każdym wybuchu energii. Nie zawsze więc uda nam się uspokoić dziecko i sprawić, by zachowywało się zgodnie z ogólnie przyjętymi normami. Trzeba jednak patrzeć optymistycznie. Choć czasem trudno nie oszaleć, nie mogąc poradzić sobie z reakcją w przypadku niepowodzenia dziecka, to jego pozytywne emocje mogą szybko poprawić nam nastrój. Radość podopiecznego wyrażana przy małych przyjemnościach czy sukcesach jest bardzo zaraźliwa i uczy nas cieszenia się codziennością.

Wreszcie, dzięki zmaganiom z wyjątkową naturą dziecka z ADHD stajemy się szybciej dojrzali, szczególnie jeśli jest się młodym rodzicem i jest to pierwsze dziecko. Uczymy się panować nad własnymi emocjami, impulsami, tak by pomóc dziecku w emocjonalnej regulacji. Rodzice są dla dziecka wzorcem zachowań, które będą kopiować w późniejszym, dorosłym życiu, więc trzeba umieć dać dobry przykład, by zapewnić szczęśliwą przyszłość dziecka.

Podsumowując

Mimo że czasem trudno jest poradzić sobie z ruchliwością i nadpobudliwością dziecka z ADHD, trzeba patrzeć na to jako szansę na samorozwój. W większości przypadków objawy ADHD zanikają w okresie dorastania i w dorosłym życiu. Od nas tylko zależy, jak będzie wyglądać dalsze życie dziecka – jak będzie prowadziło swoje życie towarzyskie, szkolne i zawodowe. Nie bójmy się więc korzystać z pomocy w poradni psychologicznej, szczególnie w chwilach kryzysu.